Toon meer colums

2018- Bij de maand december

ONZE KERK(ERE)DIENST: Voor we naar huis gaan

Er is al veel gezegd over de inhoud en gang van zaken tijdens onze kerk(ere)dienst. De kinderen die samen met ons de dienst begonnen, maar vóór de Bijbellezingen na een kort kindermoment naar hun eigen kinder(neven)dienst gingen, komen terug in de kerkzaal. Dat is een mooi moment, want vol enthousiasme gaan ze op zoek naar hun ouders, of belanden onderweg bij opa en oma in de bank. Ook de allerkleinsten worden binnengedragen en bij de ouders gebracht. Dat betreft de oppasdienst, waar de kinderen van 0 t/m 3 jaar aan werden toevertrouwd, alvorens de ouders zelf de kerkzaal binnenstapten. Zo beginnen we samen en sluiten we samen af. Meestal vertelt de leiding heel kort wat ze die ochtend gedaan hebben in de verschillende nevendienstgroepen. Samen met een paar kinderen die ons trots hun werkjes tonen, betrekt dit de hele gemeente bij dit mooie en belangrijke stuk gemeentewerk.

Dan gaan we staan voor de slotzang. Dat staan helpt om tot slot voluit Gods lof te zingen, alvorens we huiswaarts gaan. Het maakt ook duidelijk, dat we niet in Gods huis kunnen blijven, maar met alles wat we gehoord en beleefd hebben, naar huis gaan, de wijde wereld intrekken. De jassen gaan aan, de spulletjes verzameld en we zingen, tot……. we stil worden om Gods zegen te ontvangen. Een bijzonder en heilig moment. God zegt ons toe: je gaat niet alleen, Ik ga met je mee. Al zie je tegen de nieuwe week en de dingen die op je pad liggen op, Ik zal je helpen. De dienst eindigt niet met deze zegen, de dienst aan God begint pas: God dienen in de wereld, in het leven van alledag.

Het is al vele tientallen jaren de goede gewoonte om de kerkzaal zingend te verlaten. We nemen het lied, de vreugde mee! Toen we nog liedboeken in de hand hadden, lukte dat zingen prima. Nu we de tekst via de schermen volgen, dreigt het lied snel te verstommen, omdat we de tekst kwijt zijn.

Daarom blijven we bij het zingen van het eerste couplet nog even staan. De groep die midden in de kerkzaal of achterin zat, kan de tekst het langst blijven volgen.

De ontmoeting na de dienst in de hal van het Kruispunt, in één van de zalen of op het kerkplein is ook een wezenlijk onderdeel van het gemeente-zijn. We proberen elkaar te leren kennen en naar elkaars omstandigheden te informeren. Elkaar aanspreken of vragen is geen vorm van nieuwsgierigheid, maar een manier van meeleven en belangstelling.

Rondom een kerkdienst zijn heel veel mensen druk. We waarderen hun inzet zeer.

O ja, nog even dit.

Zo nu en dan is er een liederenblad of een boekje met teksten en liederen. Die worden gemaakt voor de mensen met Kerkradio en thuis meeluisteren en zingen. Die worden ook gemaakt voor direct betrokken familieleden van bijv. dopelingen (om iets tastbaars mee te nemen, ook voor later), huwelijksdiensten of andere bijzondere diensten, en voor mensen die op een plek in de kerkzaal zitten waar ze de schermen moeilijk kunnen zien, of problemen hebben met de ogen. Steeds minder exemplaren drukken we af, maar bij bijzondere diensten zijn ze wel aanwezig. Sommigen noemen dat blaadje ‘liturgie’. In sommige kerken staat dat er soms zelfs op. Eigenlijk klopt dat niet. Het liederenblad is niet de liturgie. De liturgie is ‘de gang van zaken in de dienst zelf’, het feest van de ontmoeting van de Heer en Zijn gemeente. Dat blaadje met teksten en liederen is ‘de orde van dienst’, of (eenvoudiger gezegd): het programma. Zoals je ook een menukaart hebt. Die kaart noem je ook niet ‘het diner’. Dat diner ga je aan tafel proeven.

Zo weten we iets meer over onze manieren, onze kerkdienst.

J.M. Weststrate